การสื่อสารในสหัสวรรษใหม่ / ปรีชา ยุพาพิน

ในสหัสวรรษใหม่นี้การสื่อสารยังคงต้องพึ่งสื่อกลางที่เป็นคลื่น โดยแต่ละอุปกรณ์ที่ใช้จะมีรูปแบบที่เปลี่ยนไป เพราะอุปกรณ์ที่เคยใช้สำหรับคลื่นซึ่งมีความยาวในย่านไมครอนนั้นจะเล็กลงจะอยู่ในระดับนาโนเมตร ซึ่งกล่าวเป็นยุคต่างๆ ได้ 3ยุค คือ สื่อสารไตรยุค ประกอบด้วยยุค1.สื่อสารด้วยแสง ใช้แสงเป็นคลื่นพาห์ในการรับส่งสัญญาณ มีความสามารถบรรจุข่าวสารได้จำนวนมาก ในการใช้งานอาจทำเป็นระบบการประมวลสัญญาณแบบขนาน (มีต่อ)

ที่เรียกว่าการมัลติเพลกซ์หลายความยาวคลื่น ซึ่งทำให้สามารถเพิ่มความจุของสัญญาณได้เป็นทวีคูณ 2.สื่อสารควันตัม ในคณะที่ระบบสื่อสารทางแสงนั้นสามารถใช้ความเป็นคลื่นและอนุภาคในการสื่อสารได้ จึงสามารถลดขนาดของอุปรณ์ต่างๆ จนยู่ในระดับนาโนเมตร ในการสื่อสารประเภทนี้จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์ควันตัมทั้งหมด ตั้งแต่อุปกรณ์ส่งสัญญาณ อุปกรณ์ส่งผ่านอาจใช้ระบบเดิมที่แสดงความเป็นคลื่นได้โดยมีอุปกรณ์ปรับเปลี่ยนความยาวคลื่น เป็นอุปกรณ์เชื่อมต่อ (มีต่อ)

ส่วนอุปกรณ์รับสัญญาณและอุปกรณ์ประมวลสัญญาณนั้นล้วนต้องใช้อุปกรณ์ควันตัมสำหรับการทำงานในระบบทั้งนั้น การสื่อสารควันตัมมีขนาดเล็ก มีความจุของข้อมูลมากกว่าการสื่อสารด้วยแสง 3.สื่อสารชีวภาพ ในการส่งข้อมูลผ่านยีนหรือ DNA ผ่านทางเซลล์ประสาทโดยการสั่งการของสมองนั้นเป็นส่งที่เกิดมากับมนุษย์ ซึ่งถือว่าเป็นการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพมาก หลังจากที่การสื่อสารควันตัมได้มีผลในการนำไปใช้กันอย่างแพร่หลายสักระยะหนึ่งก็จะพบกับข้อจำกัดทางควันตัมต่อไป (มีต่อ)

ในราวอีกประมาณ 15-20ปี การสื่อสารนั้นสามารถถ่ายทอดลงไปถึงดีเอ็นเอ (DNA) ได้โดยการส่งผ่านสัญญาณผ่านทางดีเอ็นเอ ซึ่งมีอยู่ 4ลักษณะ โดยใช้วิธีการใช้เซ็นเซอร์ที่เมื่อสัมผัสกับ DNA แล้วเปลี่ยนเป็นสีต่างๆ แล้วแต่ว่าเป็น DNA ชนิดใด ก็อาจทำให้สามารถกำหนดการเป็นการสวิตชิ่งที่ใช้แทนการถ่ายทอดสัญญาณเกิดขึ้นได้ นอกจากนั้นอาจจะสร้างเป็นอุปกรณ์ประมวลผลหรือระบบประมวลผลทางชีวภาพโดยใช้วิธีการสร้างเซลล์ หรือโคลนนิ่งเซลล์ขึ้นเป็นหน่วยต่างๆ ตามที่ต้องการ แล้วสร้างเป็นหน่วยประมวลสัญญาณสำหรับคอมพิวเตอร์ที่เรียกว่า DNA