000			04121nab a2200277 4500
001			vtls000000286
003			VRT
005			20231003150202.0
008			120521 1999 th gr 0 0tha d
012			_aJournal
035			_a0000-28760
039		9	_a201312191117 _bVLOAD _c201207042111 _dVLOAD _y201205211706 _zVLOAD
040			_aPBRU
090			_aINDEX
100	0		_aวัฒนา จารณศรี. _9966
245	1	0	_aโรคขี้เรื้อนของสุนัข / _cวัฒนา จารณศรี
520			_aขี้เรื้อน เป็นโรคผิวหนัง แบบเรื้อรัง ซึ่งเกิดจาก "ไรขี้เรื้อน" ที่มีขนาดเล็กมาก ไรดังกล่าว อาจจะอาศัย อยู่บน และ ในผิวหนังของสุนัข ขี้เรื้อนชนิดที่พบว่า มีการแพร่ระบาด อยู่ทั่วไปบนสุนัข ในประเทศไทย แบ่งออกได้ 3ประเภท คือ 1.ขี้เรื้อน ชนิด sarcoptic 2.ขี้เรื้อนชนิด demodectic หรือ follicular mange/red mange/demodicosis (มีต่อ)
520			_a3. ขี้เรื้อนที่เกิดจากไรชนิด cheyletiellฟ parasitovorax [Megnin] การป้องกัน โรคขี้เรื้อน ในสุนัข ขี้เรื้อน ส่วนใหญ่ จะติดต่อ โดยการสัมผัสโดยตรง กับสัตว์ป่วย ดังนั้นควรระวังสุนัขปกติ ไม่ให้สัมผัส กับสุนัขที่ป่วย เป็นโรคเรื้อน หรือเลี้ยงรวมกับ สุนัขที่ป่วยเป็นโรคนี้ ควรแยกสุนัขที่ป่วย ออกจากสุนัขปกติ และทำการรักษาให้หาย (มีต่อ)
520			_aการป้องกัน ไม่ให้สุนัข ป่วยเป็นขี้เรื้อน นอกจาก จะใช้หลักการสุขาภิบาล ที่ดีแล้ว ควรเลี้ยงสุนัข ด้วยอาหารที่ดี มีคุณภาพ และให้วิตามินเสริม เพื่อบำรุงผิวหนัง การอาบน้ำสุนัข ควรทำสัปดาห์ละครั้ง การอาบน้ำมากเกินไป ตลอดจน การใช้สบู่ แชมพู ไม่ถูกต้อง อาจทำให้สุนัข เป็นโรคเรื้อนได้ (มีต่อ)
520			_aการรักษา เมื่อพบว่าสุนัขเป็นโรคเรื้อน ให้รีบพาไปพบสัตวแพทย์ เพื่อจะได้ ตรวจสอบวินิฉัย ชนิดของโรคเรื้อน และให้การบำบัดรักษา ให้ถูกต้อง เมื่อได้รับ การบำบัดรักษา ตามคำแนะนำ ของสัตวแพทย์ จนหายขาดแล้ว ต้องดูแล ป้องกันไม่ให้ สุนัขติด ไรขี้เรื้อนอีก
650		4	_aสุนัข _xโรค. _9967
650		4	_aโรคขี้เรื้อน _xสุนัข. _9968
650		4	_aSCI-TECH. _9345
773	0		_tกีฏและสัตววิทยา _gปีที่ 21 ฉบับที่ 1(มกราคม -มีนาคม 2542) หน้า 64 - 66 _x0125-3794
942			_cSERIALS
999			_c286 _d286